Wat gaat de tijd toch snel

Het is nu zondag 22 december en het wordt al donker. Lekker weekendje weg met Errol naar De Holtweijde in Lattrop. Daar waar we vier jaar geleden getrouwd zijn. Een mooi moment om bij de open haard mijn blog over mijn reis naar Namibië af te ronden. Nog wat schrijffoutjes er uit halen en nog wat foto’s uploaden die ik van mijn reisgenoten ontvangen heb.

Niet voor te stellen dat ik twee weken geleden zo opgelucht was om in het vliegtuig naar Kaapstad te zitten. Emotioneel dat mijn prachtige ervaring weer voorbij was. Maar natuurlijk ook weer heel blij om te landen op Schiphol en Errol weer te zien. Ik vond het heerlijk geen bereik te hebben, maar voor het thuisfront was dat toch best een dingetje. Je gaat er maar van uit dat geen nieuwsgoed nieuws is. Maar toch....

Begin nu pas weer een beetje te landen. De afgelopen twee weken heb ik het zo belachelijk druk gehad omdat ook voor mijn huidige bedrijf de wereld “eindigt” op 31 dec. Het was een zeer goede beslissing om de maandag van aankomst niet naar kantoor te gaan. Ook ik kan gemist worden (echt waar). En hoe fijn dat mijn collega’s op dinsdag alleen zeiden: wat fijn dat je er weer bent. En allemaal erg nieuwsgierig naar mijn verhalen. Zo krijg ik toch elke keer weer de bevestiging dat veel druk en stress echt bij jezelf ligt. Ik leer het nog wel een keer.

In de tussentijd bloedt het contact met de groep een beetje dood. Wat logisch is wanthet normale leven gaat verder. En dat is maar goed ook. Mijn intentie was ook niet om hier vrienden aan over te houden. De ervaring zelf was voor mij veel belangrijker.

Mijn blog sluit ik nu af. Ik wil een ieder ontzettend bedanken voor alle reacties. En vooral ook voor de interesse in mijn verhalen. Hoe leuk dat zo veel mensen meegeleefd hebben met mij. Om de reacties te lezen van vrienden van mijn ouders, van mijn familie, van mijn eigen vrienden, bekenden en buren. Ik voel me zeer vereerd en ben blij dat ik jullie heb kunnen meenemen in mijn ervaringen. En mocht je ook zelf in de gelegenheid zijn, echt waar, ik kan het jullie aanbevelen. Maar dan wel alleen gaan :-)

Tot slot heb ik de foto van de uiteindelijk muur nog toegevoegd. Een groep vrijwilligers heeft deze vorige week afgebouwd. Hoe mooi om te weten dat ergens in Namibië een muur staat waar ik ook aan meegebouwd heb.

Eindelijk thuis

Het is nu maandagochtend. Wonderbaarlijkgoed geslapen in het vliegtuig. Maar blij om weer thuis te zijn.

Wat een avontuur de afgelopen twee weken. Moeilijk om deze ervaring te omschrijven.

Veel mensen zijn erg enthousiast over Namibië. Ik sluit me hier bij aan. Een van de mensen die ik sprak op het vliegveld in Walvisbaai gaf het mooi aan: Namibië is Afrika voor beginners. Een redelijk stabiel land waar de inwoners en dieren een weg gevonden hebben om met elkaar om te gaan. Zonder al te veel corruptie. Slechts 2,5 miljoen mensen in een groot land.

Magnifiek die kleuren van de natuur, de dieren die er vrij rondlopen, de gastvrije vriendelijke mensen.

Voor mij persoonlijk is dit een pittige maar onvergetelijke ervaring geweest. Via een project als EHRA Desert Elephants kom je op plekken waar weinigen komen. Ervaar je hoe je met weinig rond kan komen en word je bewust van de hardheid van de natuur en de situaties waar de inwoners van Namibië mee te maken hebben. En je ervaart hoe heerljk het is om even niet bereikbaar te zijn en om niet te weten hoe laat het precies is. Om tijd te hebben voor goede gesprekken met onbekenden, om te leren van andere culturen en ondanks de verschillen samen geëmotioneerd te worden. Om de blijdschap te zien van het EHRA team wanneer het baby olifantje is gevonden, om de inwoners opgetogen te zien over de regen, om groepsgenoten te zien huilen van geluk bij een mooie zonsondergang enom deelgenoot te zijn van de afscheidsweek van Chris en Christine. En uiteraard ook de voldoening om samen een muur te bouwen in de snikhete zon.

En vergeet niet het mentale stuk. Je leert jezelf weer goed kennen als er onverwachte dingen gebeuren waarmee je moet dealen. Zoals het niet vertrekken van je vlucht en weten dat je werktechnisch een beetje in de problemen komt. Zoals de omgeving waarin je slaapt. Om alles te proberen te accepteren in het tempo van Afrika. Het is hoe je er zelf mee omgaat.

EHRA en daarmee de olifanten in het Damara gebied zijn mede afhankelijk van vrijwilligers. Vrijwilligers die zich inzetten voor de conservatie en daarmee voor het welzijn van de olifanten. En waardoor EHRA mede ook voorlichting kan geven over de olifanten. Door projecten als het PEACE project en de bescherming van waterputten leren de inwoners van Namibië de olifanten te accepteren en worden daardoor de olifanten geholpen. Dat ik hier een kleine bijdrage aan heb mogen en kunnen leveren zal me altijd bij blijven. Het gevoel dat er allemaal olifanten vrij rondlopen en dat wij deze olifanten vrij hebben mogen zien rondlopen is onbeschrijflijk. En natuurlijk zie je dat ook in natuurreservaten, maar niet zoals wij de olifanten hebben mogen zien. Dagen rondrijden zonder iemand te zien behalve de dieren geeft zo’n immens gevoel van vrijheid maar ook van nietigheid. In het basiskamp slapen in een boomhutterwijl de olifanten om je heen lopen.

Heel erg dank aan alle vrienden en familie die mij hebben geholpen met de mentale ondersteuning en de spulletjes. En ook aan Elle van Travel Active voor het geven van het laatste mentale setje om gewoon te gaan. Ik had dit niet willen missen.

Tweede poging op weg naar huis

God wat ben ik ziek geweest vannacht. Uren boven de pot gehangen. Twee weken in de bush bush nergens last van. En nu totaal knock-out. Wellicht een reactie op de toch wat stressvolle dag van gisteren, incombinatie met niets drinken en eten in die 7 uur. In de avond zwaar tafelen en nog steeds niet zeker zijn of ik vandaag wel wegkom.

Ik zou nog gaan ontbijten met Lis en Priti maar ik heb afgehaakt. Heb me naar een supermarkt gesleept voor wat crackers. En in het hostel een kop thee gezet. Paracetamol en iets voor de diarree ,op hoop van zegen.

Uiteindelijk erg slap maar wel iets fitter op weg naar het vliegveld. Dit keer ruim op tijd. Erg grappig want je ziet dus alle mensen van gisteren weer terug. Schept toch een band en ik hebgezellig met wat mensen gesproken.

Uiteindelijk duurt het nog dik een uur voordat ik mijn ticket heb. Maar ik ben er zo blij mee. Het lijkt erop dat ik kan vertrekken. Vervolgens nog paar uur rondgehangen. Opeens zie ik daar Priti in de wachtruimte. Toch fijn om nog even met haar te babbelen.

In het vliegtuig naar Kaapstad ben ik zo ingekakt dat ik dik 100 euro heb neergelegd voor een hotelkamer vlak bij het vliegveld. En ik ben vervolgens vier uur knock-out geweest. Ik had zelf de wekker gezetmaar lang leve de wekservice van het hotel. Anders had ik daar nu nog liggen snurken.

Wel heb ik mijn collega geappt dat ik morgen niet naar Breda kom. Eerst slapen en in de middag mijn emails afhandelen voor een tweedaagse workshop dinsdag en woensdag. Het heeft totaal geen zin om daar als een vaatdoek in de meeting te zitten. Ja, ja, heel verstandig, hoor ik al een aantal mensen denken....

Rond half 11 in de avond weer op het vliegveld. Nog gauw een kadootje voor mijn neefje gekocht en het laatste geld aan de toiletdame gegeven. Heeft ze ook een goede avond. We vertrekken lekker op tijd. Verwachting,morgen rond 11 uur op Schiphol. Fijn.

Op weg naar huis

Toch best lekker, een echt bed.

Wat gaat de tijd toch snel. Het is alweer tijd om naar huis te gaan. In de ochtend eerst mijn schuld afgelost. Rond 10 uur afscheid genomen van iedereen. Ik krijg van Pascale nog een heel mooi olifantje in het zilver voor aan een ketting. Ze heeft een sieraden lijn en dit olifantje komt uit de Afrika collectie. Erg dierbaar. Na het afscheid nog even tijd om te ontbijten met Léna, Lis en Priti. Priti blijft nog tot zondag en Lis en Léna blijven nog de rest van de week.

En dan is het 12 uur. Tijd om te vertrekken. Ik word er zelf toch ook wel emotioneel van. Maar goed, dit gevoel maakt al gauw plaats voor enige irritatie. Waar blijft nou die taxi grrrrr. Uiteindelijk heeft de receptie gebeld en zit ik in de laatste ronde van ophalen. Tuurlijk!Afrikaans tijdsmanagement. Goede test om mezelf rustig te houden.

En dan kom je aan op het vliegveld en is de vlucht geannuleerd. Pardon? Dan gebeuren er bijzondere dingen. Want we worden naar een balie gestuurd met éénman en een kapotte computer. Het blijkt dat vluchten zeer vaak vertraagd zijn of geannuleerd worden vanuit Walvisbaai. Iets met diesel issues en het feit dat zowel Air Namibia als South African Airlines op het randje van de financiële afgrond staan. Ik had het al ervaren op de heenweg toen mijn vlucht verzet werd, maar toen was het nog niet in mij opgekomen dat het mij de terugweg ook zou kunnen overkomen. Zoals een van mijn mede slachtoffers, welkom in Afrika.

De procedure is simpel. Wie het eerst komt wordt omgeboekt op een andere vlucht. Omdat ik dus wat laat was grrrrr is er geen plek meer op de volgende vlucht naar Johannesburg. De oplossing van de SA-medewerker is om ons om te boeken naar Kaapstad. En dat zou gegarandeerd lukken. Hmmmm in Afrika. Dus ik wil KLM bellen voor omboeken, echter heb helemaal geen bereik. En wifi werkt niet op de plek waar we staan. En op dat moment sta ik wat beteuterd te kijken. Ik voel meerg onmachtig. Ook omdat de sfeer wat grimmig is en er totaal geen schot zit in de rij.

Gelukkig is er een mevrouw uit Namibië die heel druk staat te bellen. En ze is zo aardig om haar hotspot met mij te delen, zodatik manlief kan bellen en hij vervolgens met de KLM kan bellen.

Om een lang verhaal kort te maken, ik ben zeven uur later weer terug in het hostel in mijn Giraf kamer, niets gegeten en gedronken en redelijk bezweet. Omdat ik geen schoon shirt meer heb, kado van Errol maar uitgepakt.

Morgen nieuwe poging, maar dit keer via Kaapstad. Dan kom ik maandagochtend 11 uur aan, Errol haalt me op met kleding en computer en gaat met de trein terug. Ik rijddoor naar Breda naar mijn werk voor een workshop. Wordt een lange dag.

De taxichauffeur komt mij morgen ruim op tijd ophalen, mocht er toch weer iets niet goed gaan.

Elk nadeel heeft zijn voordeel. De avond zelf is een kadootje.Geweldige avondin Swakopmund met Lis en Priti. Uren gepraat over van alles en nog wat. Uiteindelijk is het 1 uur voor we in bed liggen. Morgen half 11 nieuwe poging.

Terug naar Swakopmund

Wat heb ik heerlijk geslapen. Eindelijk. Niets geen regen.

We hebben een 4,5 uur durende rit voor de boeg voordat we weer in Swakopmund zijn. Dit keer in het busje.

Alle mensen van het kamp gaan mee voor de kerstpartij van EHRA. Alleen hebben ze geen idee hoe en wat. Wel is er voor ons vrijwilligers een tafel geboekt.

Na weer lekker thuiskomen in het hostel en een goede douche (voor zover dat gaat in de woestijn) op voor een lunch aan de zee. Het is heerlijk weer en we besluiten met een aantal reisgenoten te gaan wandelen langs de kust. Uiteindelijk belanden we bij een markt. Het zijn net aasgieren, maar toch een paar dingetjes gekocht. Weer ontzettend afgezet maar ok. Alleen had ik geen geld bij me. Tot mijn stomme verbazing krijg ik alles mee en moet ik morgen maar terug komen om te betalen. Wel even foto gemaakt zodat ik hen kan herkennen. Wat een vertrouwen in de mensheid. Maar op zich ook wel slimwant zo verkoop je toch.

In de avondnaar het restaurant. De EHRA staffleden blijken vanavond al hun feest te hebben en zitten in een andere zaal. Maar ze komen vaak even langs. Er is een muzikant die lekkere muziek speelt. De sfeer zit er goed in.

Rond 22 uur stopt de muzikant en bloedt het feest een beetje dood. Maar niet voor ons vrijwilligers en voor Markus en Andrea. Op naar een hele foute tent. Lis, Andrea en ik gaan helemaal los. Tot dat er opeens drie forse mijnwerkers voor onze neus staan. Zo schattig, maar ook zo knullig. Al gauw henlaten staan en weer verder gedanst. Rond 2 uur vertrokken, nageschreeuwd door onze drie mannen. Dont’ go, don’t go. Wat denk je zelf.

Terug naar het basiskamp van EHRA

Oef, slecht geslapen in de snikhete tent. Lig in mijn eentje, wat op zich wel prettig is. Buiten hoor ik allerlei dieren.

In de ochtend vertelt Michelle dat ze lekker buiten lag te slapen tot dat een hyena haar aan zat te staren. Haar vriend Raymond lag in een tentje te snurken en had haar niet gehoord. Ze heeft de hyena weggejaagd met stenen. De hyena liep vervolgens om de auto’s heen naar de andere kant. Maar daarna heeft Michelle niet meer geslapen.

En Phillip heeft een leeuw gehoord bij de rivier. Wat heel bijzonder is, want er zijn nog maar 6 leeuwen die vrij in de conservatie rond lopen. De rest leeft in de natuur reservaten.

Uiteindelijk dan toch wel blij dat ik niet buiten geslapen heb. Hoewel er verder niets gebeurd is.

Chris wil nog een keer proberen het baby olifantje te vinden. Dit zou nu makkelijker moeten zijn omdat het de gehele ochtend al regent. Ja,ja, je leest het goed. Het regenseizoen is begonnen en er is zowaar regen gevallen. Jammer omdat de kleuren nu veel minder tot hun recht komen en Namibië natuurlijk helemaal niet ingesteld is op regen. Je kunt bijvoorbeeld nergens schuilen. Maar dit is een beetje egoïstisch want hoe fantastisch is het dat het regent. Zoals wij blij zijn met ieder zonnestraaltjezijn de mensen, natuur en dieren hier blij met ieder regendruppeltje.

Veel dieren gezien en uiteindelijk zien we daar opeens de moeder met baby. Een klein meisje die zich verschuilt onder de moeder. Heel bijzonder om zo’n klein olifantje rond te zien lopen. Chris helemaal blij, de kudde breidt zich uit. Vorige week is er tevens een wet aangenomen wat troffee hunting verbiedt. Wat goed is voor alle dieren in de conservaties.

Omdat het de laatste week is voor de vakantie van de EHRA staffwil Chris op tijd terug zijn in het basiskamp. Het kamp gaat een paar weken op slot, dus alles moet goed schoongemaakt worden. Joepie, hebben wij weer.

Het is een paar uur rijden met regelmatig een pinkel pause. Want als je moet dan is het lastig om het op te houden door de slechte wegen. Ieder uur is zeker niet overbodig. Al is het alleen al voor het strekken van de benen. Die open Toyota safari wagens zijn stoermaar ook oncomfortabel.

Hoe dichter we bij het kamp komen hoe harder het gaat regenen. Enorme plassen op de wegen en dewegen worden zeer slecht. Zeiknat en koud in de open auto’s. Iedereen heel blij. Alleen wij staan natuurlijk wel een beetje beteuterd te kijken. Ook omdat we nu vanavond in tenten moeten slapen en niet in de boomhut. Jammer. Maar natuurlijk wel erg goed voor het land zelf. Je ziet gelijk alles groen worden.

In de tussentijd staat het team wat corvee heeft druk alles op te snijden wat we nog over hebben. Hele hoop wortels, gember, aardappels in een pan samen met lamsvlees.Daarnaast een pan met maispap en een pan met uien.

Terwijl we alles druk aan het schoonmaken zijn vraagt Christine wie appelcrumble wil maken. Kijk, daar ben ik wel voor in. Dus Andreas en ikzelf staan een reuze pan met appelcrumble te maken. Deze wordt op de hete kolen gezet en op hetdeksel komen ook kolen te liggen. En dan krijgt de crumble een mooi kleurtje.

En dan begint het weer te regenen. En niet zo’n beetje ook. Maar wat zijn de medewerkers van EHRA blij. Ze staan te dansen en te zingen in de regen. En dus doen wij lekker mee. Alles zeiknat, inclusief ons eten. Maar alle voorraden drank komen op tafel, de muziekbox wordt er bij gehaald en op naar de Afrikaanse danslessen. Veel gelachen want geloof me, maar weinigen kunnen zo bewegen als de mannen van het kamp. Verder zingt Léna nog een Frans nummer waar een aantal erg emotioneel van wordt.Daar in het niemandsland van Namibië, iedereen muis stil, galmt een prachtige stem.

De regen brengt wel wat ongemak. Omdat men al zeven jaar geen fatsoenlijke bui meer gehad heeft zijn de meubels gemaakt van klei. En als het dan zo lang regentblijft er weinig meer van die meubels over. Maar alles is te maken.

Gedurende de twee weken werd ons gevraagd weinig alcohol te nuttigen. We zitten in een omgeving waar we altijd paraat moeten zijn. En ook vanavond hebben we het rustig aan gedaan omdat door de regen veel dieren wakker worden. En als we naar de wc lopen moeten we toch voorzichtig zijn met de slangen, schorpioenen en spinnen. Maar mede door de emoties van de laatste avond, door het tweede glasje wijn, zeggen we stoer tegen elkaar: we slapen in onze boomhut en als het gaat regenenkunnen we altijd nog de tent in. In tegenstelling tot de staffleden die de tent induiken. We willen echter nog een laatste keer de sterren zien.

Vervolgens begint het weer hard te regenen. Het wordt een zeer geslaagd regenfeest. Alles zeiknat inclusief het eten op je bord maar iedereen is zo blij met de regen. Laatste keer dat het regende is zevenjaar geleden.

Tijdens de avond krijg ik nog een kadootje van Süsu en Pascale. Zo grappig. We waren drank aan het kopen in de liquer store aan het einde van de bouwweek. Süsu was op zoek naar shampoo en zag een doos staan met als tekst: hier krijg je een grote glimlach van. Met een afbeelding van een vrouw. Ze dacht dat het een masker was of iets voor de tanden. Totdat ik blijkbaar heel droog in mijn beste Engels zei dat het condooms waren. Je had er bij moeten zijnmaar we hebben zo gelachen om haar beteuterde gezicht. En nu hadden Pascale en Daniel nog wat drank ingekocht voor vanavond en condooms gekocht om aan mij te geven als aandenken. De man van de winkel gaf een grote knipoog en zei: veel plezier. Want ze vertrokken met een doosje condooms en 8 liter wijn.

Heb de condooms aan Andrea gegeven waar hij zeer blij mee is. Hij als jonge man kan ze goed gebruiken.

Uiteindelijk hebben we toch buiten geslapen. Voor de laatste keer onder de sterren.

Op zoek naar de tweede kudde olifanten

Wat een prachtige plek om te slapen. Gelukkig blijft het droog, want er was wat mist op komst. Het is echter heel erg koud met als gevolg vijf keer naar de toilet. VijfKeer, word gek van mijzelf. Maar dit is geen enge plek. Tenminste dat dacht ik. Tot dat Phillip foto’s laat zien van vannacht van twee vossen op een paar meter bij hem vandaan.

Nadat Lis, Priti en ikzelf de mensen weer hebben voorzien van toast, koffie en havermoutpap zijn we klaar voor vertrek.

Maar wel pas nadat ik een heerlijk kopje Latte koffie van Nescafé heb gedronken. Gekregen van Süsu. Wat een genot.

We stoppen bij een plek bij een rivierbedding. Er liggen bomen van miljoenen jaren oud. In die tijd was Namibië groen en nat. Toen barstte de vulkaan uit en overspoelde grote delen van het land met lava. De bomen werden onder de lava bedekt. Vele jaren later volgden overstromingen en door de modderstromen kwamen de bomen tevoorschijn. Echter gemineraliseerd, waardoor het nu een soort mineralen geworden zijn. Het lijken stenen met de nerven van de boom zeer zichtbaar.

Verder door zeer ruig gebied. Af en toe uit de auto hangend om niet om te vallen (zal wel meevallen, maar dat is in elk geval ons gevoel). Het landschap verandert langzaam naar een wat groenere omgeving. Meer vogels, zebra’s, struisvogels en ook weer olifantenpoep. Goed vooruitzicht.

Tijd voor de lunch en ons middagdutje. Chris en Phillip op de uitkijk, want in de verte staan een paar olifanten. Zelf na mijn corvee een dutje gedaan. Toch wel vermoeiend zo’n hele dag in een open auto. Beetje turen of we dieren zien. Want dat is onze taak.

Er is het gerucht dat een baby olifant geboren is. Hoe mooi om de reactie te zien van de EHRA mensen wanneer ze de pootafdrukken zien van het baby olifantje. We gaan op zoek doorhet volgen van de sporen en zien veel olifanten. Alleen geen baby olifant. Nadat we ook verse leeuwensporen zien, is de verwachting dat ze zich schuil houden.

Bij het terugrijden staan er een paar olifanten in de weg. Motor uit en wachten tot dat ze doorlopen. En dat hebben we geweten. Kan je vertellen dat het heel bijzonder is om een olifant op je af te zien komen. Heel langzaam maar doelbewust. Zijn slurf door het bestuurders raam heen en richting het gezicht van Philipp. Philipp wordt voor de eerste keer geswaffeld, zoals Chris dat zegt. Daarna loopt de olifant door en staat hij recht voor mij. Mijn hart gaat te keer. Maar zoals geleerd zijn we muisstil en bewegen we niet. Vervolgens loopt hij door en komen moeder en dochter op ons aflopen. De puber snuffelt een beetje met zijn slurf aan de auto, de moeder staat recht voor mij. Gelukkig lopen ook zij weer door en kunnen we bijkomen van deze ervaring. Je kan je voorstellen dat de tweede auto razend jaloers is.

Helaas het baby olifantje van een paar dagen oud niet gevonden. Maar morgen nog een dag. Nu eerst weer doorrijden naar onze plek om te overnachten. En het is weer een prachtplek, alleen helaas grauw en grijs door de regenachtige lucht. De tenten worden opgezet omdat het dreigt te gaan regenen. Daarnaast hoort Chris een leeuw bij de rivier en hyena’s. Op de vraag of het veilig is om buiten te slapen, komt het tactische antwoord: een tent is veiliger... Een aantal besluiten toch buiten te slapen, maar ik ga lekker in de tent. Helemaal privé.

Op naar de laatste nacht van de patrouille week. Toch uiteindelijk snel gegaan. Bijzondere ervaring om te zien hoe je met weinig de dagen kan doorbrengen. En hoe de auto je alles is. Vier dagen water voor 15 man, bagage, diesel, eten. Electriciteit, opladen van de telefoons en radio. Banden opblazen via een motortje aangesloten op de accu van de auto. Zonder deze auto’s hadden we deze reis niet kunnen maken.

Laatste nacht bij het kampvuur. Aardappelpuree, gems (lokale groente), worstjes boven het vuur. Zoals alle maaltijden weer voortreffelijk gegeten. Maar is nu 22 uuren tijd voor bed.

De tweede patrouille dag

De nacht is eigenlijk best koud. Wel anders dan de eerste week. Shit, ik moet naar de wc. Ik doe het gewoon. Spannend, maar niet gaan is ook geen optie meer. Gewoon gelijk achter de auto. Toch niemand die het ziet. Heel erg blij met de trui van Errol, de sokken van South African Airlines en de col van zuslief. Ik lijk wel een mummie maar in elk geval warm genoeg.

En hoe hilarisch als je de eersten ziet lopen met een schop, lucifers en toiletrol. En zoals Chris zegt, gewoon zelfverzekerd lopen. Dus dat doe ik dan ook maar. Het is belangrijk om het toiletpapier te verbranden, omdat er bijna geen regen valt. Het zal daardoor dus ook niet vergaan. Maar probeer dat maar eens als het hard waait. In elk geval alle tijd om naar je eigen uitwerpselen te kijken.

Rond 8 uur vertrek voor een lange dag. We zijn al gewaarschuwd dat we weinig dieren gaan zien, omdat we echt de woestijn ingaan. Toch hebben we 4 giraffen gezien, 5 steenbokken en een aantal struisvogels. De moeite waard. Tevens hebben we ook sporen van stroperij gevonden. Het wordt gemeld aan het hoofdkantoor, maar verder kan er niets aan gedaan worden.

Als je dan zo’n dag aan het rijden bent, is het ongelooflijk hoeveel verschillende landschappen dit land kent. Woestijn, vervolgens allemaal rotsen, oranje, geel, steen, groen enz enz. Dat komt omdat Namibië vooral een vulkanisch landschap kent.

In de tussentijd nog gestopt voor een plant die men de olifantenvoet noemt. Deze plant is vele, vele honderden jaren oud.

De lunch is elke dag hetzelfde. Onder een grote boom wordt een grondzeil gelegd, een beetje in de schaduw. De kant voor de pinkel pause voor de dames wordt gekozen door de leiding. Hoewel je er op een bepaald moment heel makkelijk in wordt. De mensen met corvee snijden wat tomaten, komkommer en raspen kaas. Brood erbij en de restjes van het eten van de avond te voren. Afsluitend met een appel. En daarna dutje op het grondzeil.

Rond half 6 op de plek van de overnachting. De Eagle Rock. Weer een prachtige plek met een nog mooiere zonsondergang. We zitten met een aantal op een rots te kijken naar de zonsondergang met een muziekje op de achtergrond. Aantal worden er emotioneel van. Zo’n prachtig wijd uitzicht over dit bijzonder mooie land. Van alle kanten heb je uitzicht op de zonsondergang en op het landschap.

Nu bij het kampvuur te luisteren naar de instructies voor morgen. Krijg net te horen dat hier vaak een vos komt snuffelen als er mensen slapen. We merken het wel. Maar eerst gaan we weer aan de afwas. Duty calls voor vanavond en morgen. Een aantal gaat vanavond in een grot slapen eneen aantal op het grondzeil. Ik kies zelf voor de tweede optie, voelt iets vrijer.