Wat ben ik lekker op dreef op het vliegveld in Frankfurt. Heb tenslotte drie uur. Uitgestapt, ontzettende behoefte aan een kop koffie en een oplaadpunt voor mijn mobiel. Blogje voorbereid, plaatsen op de kaart aangegeven en iedereen op de hoogte gebracht. Echter er nooit meer bij stil gestaan dat Frankfurt een heel groot vliegveld is waarbij Terminal 1 zeker niet de terminal is waar ik in alle rust lekker mijn bakje koffie kan gaan zitten drinken. En als ik nu nooit vlieg; zo dom. En nu in alle haast douane door, trein naar Terminal 1, shit ook nog een security check. Adem in, adem uit. En dat ben ik blijven doen, ook op het moment dat Lufthansa South African Airlines blijkt te zijn en de hoofdsteun niet echt in de stoel past, ook op het moment dat de ontzettende schattige baby van 6 maanden in de rij voor mij om 4 uur in de ochtend besluit om de boel bij elkaar te krijsen. En ook op het moment dat mijn buurman zich gaat installeren voor de nacht en niet meer wakker wordt tot de volgende ochtend (kan ik toch zo jaloers op worden), maar vervolgens wel zich steeds comfortabeler gaat voelen en ik niet meer bij mijn volume knop kan van mijn tv schermpje. Maar bekijk het van de positieve kant; ik heb de Lion King gezien, Dumbo en Ocean 8. Wat wil je nog meer.

Met drie uur slaap op naar Walvisbaai vanuit Johannesburg. Ook hier heb ik drie uur overstap tijd volgens de lieve dame van de KLM, maar ik denk dat ze even vergeten is dat de klok 2 uur vooruit gaat als je in Zuid-Afrika komt.

En dan sta je opeens in de woestijn van Namibië, loop je langs de vliegtuigen naar de douane en sta je heerlijk een uurtje een beetje heen en weer te bewegen. Het mentale stuk gaat beginnen. Loslaten, het heeft geen zin om je op te fokken, welkom in Afrika, ik heb alle tijd. Lieve blik opgezet, vooral niet gezegd dat ik vrijwilligerswerk ga doen (want dan heb je een werkvisum nodig) en weer dolblij met mijn stempel. Maar nog blijer dat mijn koffer mij aan ligtte staren. Taxi is er ook nog en op naar Swakopmund, Desert Sky Backpackers Hotel.

Het is fantastisch weer. Omdat Swakopmund aan de zee ligt, drink ik mijn tweede bakje koffie van vandaag met uitzicht over de zee. En het is zo heerlijk, dat een glasje witte wijn de logische vervolgstap is. Al mijmerend hoor ik weer van die ontzettende bekende klanken. En ja hoor, Nederlander, Nederlander en nog eens Nederlander. Zelfs de ober spreekt Nederlands. Ik zit er bijna aan te twijfelen of de mensen in Namibië soms Nederlands praten. Tuurlijk niet, alleen het zijn weer die reisgekke Nederlanders.

En wat een opluchting dat in mijn reisgroep geen Nederlanders zitten. In de namiddag heb ik ze ontmoet. Weet niet of Daniel, de Italiaan, het heel erg vindt, maar hij is de enige man van de deelnemers. Daar gaat mijn niet-feministische gedachte om mij in de nacht met mijn matje te nestelen tussen de heren in. Daarnaast nog 9 vrouwen. Priti en Lis uit de UK, Pascale en Süsu uit Zwitserland, Léna uit Frankrijk, Andreas, Lea en Theresa uit Duitsland. In de leeftijd tussen de 28 en 53 jaar. Na een kort welkom kregen we nog iets meer uitleg over het programma door een medewerker van EHRA, genaamd Phillip. Hij zal ons begeleiden in de tweede week. In elk geval is morgen om 11 uur het vertrek en dan 2 weken op pad. Spannend.

Nu eerst een beetje slaap inhalen. In de tussentijd zullen jullie naar alle waarschijnlijkheid moeten wachten met een vervolg update van mijn avonturen tot zondag. In de eerste week in het basis kamp geen wifi. Maar daarna alle verhalen en foto’s over de bouwweek.