Oef, wat een nacht. Goed idee, beetje wind door de tent heen. Maar dan moet je dus niet midden in de tent liggen. Wat een koude wind. En mijn verkoudheid is nog steeds niet over. Kan bijna niet ademen. Dit wordt het niet op deze manier. Na lang wikken en wegen tijd om mijn bednaar een hoek te verschuiven. Zodat ik wat minder in de wind lig.Lijkt te lukken.

Mijn groepsgenoten moeten af en toe wel om mij lachen. Iedere nacht ben ik blijkbaar druk in de weer met iets wat mij niet zint. En omdat het allemaal in het donker gebeurt, is het voor hen iedere nacht weer een verrassing. En vannacht was ik dus druk op zoek naar de sjaal/col van mijn zus vanwege de kou. Maar kon hem natuurlijk niet vinden. Gevolgd door de verhuizing van mijn bed. De avond ervoor zoeken naar de oordopjes die ik natuurlijk niet kon vinden. De avond daarvoor ging ik opeens het matje van mijn zus opblazen omdat deze een beetje leeggelopen was tijdensde nacht. Maar goed, de anderen snurken dus je hoort ze niet klagen.

En weer dezelfde routine. Alleen nu met een gat in mijn nieuwe bamboe shirt. Alles voor het goede doel. Oh shit, voorkant van mijn mooie bergschoenen laten los. Andreaweet het mooi te verwoorden: niet gemaakt voor temperaturen van 45 graden in combinatie met zand, water en cement.

De muur schiet al lekker op. Het is hard werken, maar wel dankbaar werk. En Andrea en Markus werken zelf ook hard mee, omdat het belangrijk is voor de olifanten.

Tijdens de lunch vraagt Daniel of hij vanavond op de grond buiten kan slapen. Het antwoord is nee. Wantook gisteren heeft Andrea veel schorpioenen gevonden. Hmmm niet heel erg blij mee.

In de tussentijd is het siësta. Iedereen ligt weer overal. Zelf zit ik in de schaduw onder een boom dit verhaal te schrijven. Genietend van de stilte om mij heen. En het mooie uitzicht. De kleuren hier zijn zeer bijzonder. Beetje oranje/geel zand. En zeer felle groene blaadjes aan de bomen die steeds groener worden en die na iedere druppen regen in aantallen lijken te verdubbelen. Prachtig. Nog geen andere dieren gezien dan de geiten, ezels, koeien, vogeltjes en honden. Allemaal net zo afhankelijk van de zelfde waterbron als de inwoners hier. Mooi om te zien hoe een ieder de waterbron deelt. Daarom was Andrea ook zo in paniek toen de waterbuis kapot ging. De waterleidingis hier echt een levensader.

Half 4, tijd om weer verder te gaan. Gelukkig is het gaan waaienwat het werk iets makkelijker maakt.

Half 7, eten is klaar. Kip met rijst en groenten. Laatste avond op locatie. Liedjes gezongen, verhalen verteld over onze jeugdjaren. Restjes opdrinken en genieten van de prachtige sterren toen de maan eenmaal verdwenen was.

Rond 23 uur tijd om naarbed te gaan. Beetje meer fatsoenlijke tijd. Slapen zou nu toch moeten lukken met een biertje en wat whisky in de maag.....