Oef, wat een nacht. Het was koud en winderig. Veel liggen draaien. Ongelooflijk hoe goed ik overal slaap, maar hier val ik gewoon niet in slaap. Ben ook niet echt moe. Uiteraard wel fysiek, maar nog niet moe genoeg om gelijk te slapen. Dat wordt nog wat volgende week.

Maar eerst nog een paar uurtjes bouwen. Tenslotte moeten we wel ons doel halen, de halve muur. Maar omdat er over twee weken nog een groep is van maar vier vrijwilligers, wil Andrea zoveel mogelijk af hebben.

Rond 11 uur is het cement op, alles schoongemaakt en is het tijd voor koffie. Opruimen en het terrein ontvluchten zodat je niet uitgekozen wordt voor het schoonmaken van de toilet. Inmers we hebben de hele week in een buis in de grond onze behoefte gedaan. En de buis moet nog wel mee. Beetje Dethol en klaar.

Ik ben zo handig om druk te zijn met het opruimen van de tent van Markus. Gelukkig is Markus er zelf bij, want de ene naar de andere schorpioenkomt onder zijn tent voorbij. Zelfs eentje met kleine baby schorpioenen op haar rug. Te erg.

Via de liquer shop terug naar het basiskamp. Met een heerlijk koud biertje. Valt totaal verkeerd, maar wat een genot. Alles uitgepakt, lunch en vervolgens het hoogtepunt van de hele week: de koude douche in de vrije natuur. Heerlijk om je weer iets schoner te voelen en schone spullen aan te hebben. Mijn haar voelt als stro, allerlei uitslag en mijnlippen zijn schraal. Maar het was de moeite waard. Het basiskamp voelt echt luxe na deze week.

De middag een beetje bijkomen en wachten tot de olifanten komen. Want ze zijn gesignaleerd in de buurt van het basiskamp. Volgens een van de rangers komen ze rond zonsondergang naarde waterbron. Hoe gaaf zou dat zijn.

En ja hoor, daar zijn ze. In totaal 18 stuks. Groot en klein. Ze lopen richting het kamp omdat bij de ingang een waterbak staat. Hoe imposant als je er bij stil staat dat je op nog geen 5 meter afstand van deze olifanten staat. Iedereen moet muisstil zijn, want als ze schrikken kunnen ze gevaarlijk worden.

In de tussentijd krijgen we te horen dat er een suprise party georganiseerd wordt voor Chris en zijn vriendin Christine. Chris is 8 jaar lang werkzaam geweest als leidinggevende en zijn vriendin heeft hij ontmoet toen ze vrijwilliger was in 2014. Ze hebben besloten om EHRA te verlaten en te gaan rondreizen. Beiden gaan ze mee met de patrouilleweek en dan nemen ze afscheid.

Veel mensen uit de omgeving komen binnen lopen. Tentjes worden opgezet. Het is wel even inkomen, omdat je net een week alleen met je eigen groepje bent geweest. En opeens zijn er heel veel anderen die een soort van inbreuk maken op het groepsproces. Ze eten ook mee en laat ik nu net aan de beurt zijn om af te wassen grrrrr.

In de loop van de avond wordt er een slideshow getoond met foto’s van Chris en Christine. Afscheidsspeeches en tranen. Aan de ene kant voelen we ons een beetje indringers, maar zonder vrijwilligers was er ook geen EHRA. Zonder vrijwilligers geen muren rondom watervoorzieningen en geen waterputten voor de olifanten. Wat uiteindelijk weer funest is voor de olifanten.Dus wij vertegenwoordigen al die honderden vrijwilligers die Chris en Christine begeleid hebben.

Rond middennacht toch maar naar bed gegaan. De olifanten laten af en toe wat van zich horen. De gezelligheid klinkt nog lang door. Lang leve de oordopjes.