Oef, slecht geslapen in de snikhete tent. Lig in mijn eentje, wat op zich wel prettig is. Buiten hoor ik allerlei dieren.

In de ochtend vertelt Michelle dat ze lekker buiten lag te slapen tot dat een hyena haar aan zat te staren. Haar vriend Raymond lag in een tentje te snurken en had haar niet gehoord. Ze heeft de hyena weggejaagd met stenen. De hyena liep vervolgens om de auto’s heen naar de andere kant. Maar daarna heeft Michelle niet meer geslapen.

En Phillip heeft een leeuw gehoord bij de rivier. Wat heel bijzonder is, want er zijn nog maar 6 leeuwen die vrij in de conservatie rond lopen. De rest leeft in de natuur reservaten.

Uiteindelijk dan toch wel blij dat ik niet buiten geslapen heb. Hoewel er verder niets gebeurd is.

Chris wil nog een keer proberen het baby olifantje te vinden. Dit zou nu makkelijker moeten zijn omdat het de gehele ochtend al regent. Ja,ja, je leest het goed. Het regenseizoen is begonnen en er is zowaar regen gevallen. Jammer omdat de kleuren nu veel minder tot hun recht komen en Namibië natuurlijk helemaal niet ingesteld is op regen. Je kunt bijvoorbeeld nergens schuilen. Maar dit is een beetje egoïstisch want hoe fantastisch is het dat het regent. Zoals wij blij zijn met ieder zonnestraaltjezijn de mensen, natuur en dieren hier blij met ieder regendruppeltje.

Veel dieren gezien en uiteindelijk zien we daar opeens de moeder met baby. Een klein meisje die zich verschuilt onder de moeder. Heel bijzonder om zo’n klein olifantje rond te zien lopen. Chris helemaal blij, de kudde breidt zich uit. Vorige week is er tevens een wet aangenomen wat troffee hunting verbiedt. Wat goed is voor alle dieren in de conservaties.

Omdat het de laatste week is voor de vakantie van de EHRA staffwil Chris op tijd terug zijn in het basiskamp. Het kamp gaat een paar weken op slot, dus alles moet goed schoongemaakt worden. Joepie, hebben wij weer.

Het is een paar uur rijden met regelmatig een pinkel pause. Want als je moet dan is het lastig om het op te houden door de slechte wegen. Ieder uur is zeker niet overbodig. Al is het alleen al voor het strekken van de benen. Die open Toyota safari wagens zijn stoermaar ook oncomfortabel.

Hoe dichter we bij het kamp komen hoe harder het gaat regenen. Enorme plassen op de wegen en dewegen worden zeer slecht. Zeiknat en koud in de open auto’s. Iedereen heel blij. Alleen wij staan natuurlijk wel een beetje beteuterd te kijken. Ook omdat we nu vanavond in tenten moeten slapen en niet in de boomhut. Jammer. Maar natuurlijk wel erg goed voor het land zelf. Je ziet gelijk alles groen worden.

In de tussentijd staat het team wat corvee heeft druk alles op te snijden wat we nog over hebben. Hele hoop wortels, gember, aardappels in een pan samen met lamsvlees.Daarnaast een pan met maispap en een pan met uien.

Terwijl we alles druk aan het schoonmaken zijn vraagt Christine wie appelcrumble wil maken. Kijk, daar ben ik wel voor in. Dus Andreas en ikzelf staan een reuze pan met appelcrumble te maken. Deze wordt op de hete kolen gezet en op hetdeksel komen ook kolen te liggen. En dan krijgt de crumble een mooi kleurtje.

En dan begint het weer te regenen. En niet zo’n beetje ook. Maar wat zijn de medewerkers van EHRA blij. Ze staan te dansen en te zingen in de regen. En dus doen wij lekker mee. Alles zeiknat, inclusief ons eten. Maar alle voorraden drank komen op tafel, de muziekbox wordt er bij gehaald en op naar de Afrikaanse danslessen. Veel gelachen want geloof me, maar weinigen kunnen zo bewegen als de mannen van het kamp. Verder zingt Léna nog een Frans nummer waar een aantal erg emotioneel van wordt.Daar in het niemandsland van Namibië, iedereen muis stil, galmt een prachtige stem.

De regen brengt wel wat ongemak. Omdat men al zeven jaar geen fatsoenlijke bui meer gehad heeft zijn de meubels gemaakt van klei. En als het dan zo lang regentblijft er weinig meer van die meubels over. Maar alles is te maken.

Gedurende de twee weken werd ons gevraagd weinig alcohol te nuttigen. We zitten in een omgeving waar we altijd paraat moeten zijn. En ook vanavond hebben we het rustig aan gedaan omdat door de regen veel dieren wakker worden. En als we naar de wc lopen moeten we toch voorzichtig zijn met de slangen, schorpioenen en spinnen. Maar mede door de emoties van de laatste avond, door het tweede glasje wijn, zeggen we stoer tegen elkaar: we slapen in onze boomhut en als het gaat regenenkunnen we altijd nog de tent in. In tegenstelling tot de staffleden die de tent induiken. We willen echter nog een laatste keer de sterren zien.

Vervolgens begint het weer hard te regenen. Het wordt een zeer geslaagd regenfeest. Alles zeiknat inclusief het eten op je bord maar iedereen is zo blij met de regen. Laatste keer dat het regende is zevenjaar geleden.

Tijdens de avond krijg ik nog een kadootje van Süsu en Pascale. Zo grappig. We waren drank aan het kopen in de liquer store aan het einde van de bouwweek. Süsu was op zoek naar shampoo en zag een doos staan met als tekst: hier krijg je een grote glimlach van. Met een afbeelding van een vrouw. Ze dacht dat het een masker was of iets voor de tanden. Totdat ik blijkbaar heel droog in mijn beste Engels zei dat het condooms waren. Je had er bij moeten zijnmaar we hebben zo gelachen om haar beteuterde gezicht. En nu hadden Pascale en Daniel nog wat drank ingekocht voor vanavond en condooms gekocht om aan mij te geven als aandenken. De man van de winkel gaf een grote knipoog en zei: veel plezier. Want ze vertrokken met een doosje condooms en 8 liter wijn.

Heb de condooms aan Andrea gegeven waar hij zeer blij mee is. Hij als jonge man kan ze goed gebruiken.

Uiteindelijk hebben we toch buiten geslapen. Voor de laatste keer onder de sterren.