Welkom in Namibië

Wat ben ik lekker op dreef op het vliegveld in Frankfurt. Heb tenslotte drie uur. Uitgestapt, ontzettende behoefte aan een kop koffie en een oplaadpunt voor mijn mobiel. Blogje voorbereid, plaatsen op de kaart aangegeven en iedereen op de hoogte gebracht. Echter er nooit meer bij stil gestaan dat Frankfurt een heel groot vliegveld is waarbij Terminal 1 zeker niet de terminal is waar ik in alle rust lekker mijn bakje koffie kan gaan zitten drinken. En als ik nu nooit vlieg; zo dom. En nu in alle haast douane door, trein naar Terminal 1, shit ook nog een security check. Adem in, adem uit. En dat ben ik blijven doen, ook op het moment dat Lufthansa South African Airlines blijkt te zijn en de hoofdsteun niet echt in de stoel past, ook op het moment dat de ontzettende schattige baby van 6 maanden in de rij voor mij om 4 uur in de ochtend besluit om de boel bij elkaar te krijsen. En ook op het moment dat mijn buurman zich gaat installeren voor de nacht en niet meer wakker wordt tot de volgende ochtend (kan ik toch zo jaloers op worden), maar vervolgens wel zich steeds comfortabeler gaat voelen en ik niet meer bij mijn volume knop kan van mijn tv schermpje. Maar bekijk het van de positieve kant; ik heb de Lion King gezien, Dumbo en Ocean 8. Wat wil je nog meer.

Met drie uur slaap op naar Walvisbaai vanuit Johannesburg. Ook hier heb ik drie uur overstap tijd volgens de lieve dame van de KLM, maar ik denk dat ze even vergeten is dat de klok 2 uur vooruit gaat als je in Zuid-Afrika komt.

En dan sta je opeens in de woestijn van Namibië, loop je langs de vliegtuigen naar de douane en sta je heerlijk een uurtje een beetje heen en weer te bewegen. Het mentale stuk gaat beginnen. Loslaten, het heeft geen zin om je op te fokken, welkom in Afrika, ik heb alle tijd. Lieve blik opgezet, vooral niet gezegd dat ik vrijwilligerswerk ga doen (want dan heb je een werkvisum nodig) en weer dolblij met mijn stempel. Maar nog blijer dat mijn koffer mij aan ligtte staren. Taxi is er ook nog en op naar Swakopmund, Desert Sky Backpackers Hotel.

Het is fantastisch weer. Omdat Swakopmund aan de zee ligt, drink ik mijn tweede bakje koffie van vandaag met uitzicht over de zee. En het is zo heerlijk, dat een glasje witte wijn de logische vervolgstap is. Al mijmerend hoor ik weer van die ontzettende bekende klanken. En ja hoor, Nederlander, Nederlander en nog eens Nederlander. Zelfs de ober spreekt Nederlands. Ik zit er bijna aan te twijfelen of de mensen in Namibië soms Nederlands praten. Tuurlijk niet, alleen het zijn weer die reisgekke Nederlanders.

En wat een opluchting dat in mijn reisgroep geen Nederlanders zitten. In de namiddag heb ik ze ontmoet. Weet niet of Daniel, de Italiaan, het heel erg vindt, maar hij is de enige man van de deelnemers. Daar gaat mijn niet-feministische gedachte om mij in de nacht met mijn matje te nestelen tussen de heren in. Daarnaast nog 9 vrouwen. Priti en Lis uit de UK, Pascale en Süsu uit Zwitserland, Léna uit Frankrijk, Andreas, Lea en Theresa uit Duitsland. In de leeftijd tussen de 28 en 53 jaar. Na een kort welkom kregen we nog iets meer uitleg over het programma door een medewerker van EHRA, genaamd Phillip. Hij zal ons begeleiden in de tweede week. In elk geval is morgen om 11 uur het vertrek en dan 2 weken op pad. Spannend.

Nu eerst een beetje slaap inhalen. In de tussentijd zullen jullie naar alle waarschijnlijkheid moeten wachten met een vervolg update van mijn avonturen tot zondag. In de eerste week in het basis kamp geen wifi. Maar daarna alle verhalen en foto’s over de bouwweek.

Op weg naar Namibië

Op weg naar een belofte die ik mij zelf gedaan heb toen ik in juni 2017 terug kwam van mijn trip naar Maleisië: eens in de twee jaar is het ‘me, myself and I’. Uiteraard niet wetende dat het niet zo handig is om twee weken niet bereikbaar te zijn wanneer je net met een nieuwe baan begonnen bent. Maar goed, het is vanzelf vandaag geworden en ik schrijf dit in het vliegtuig op weg naar Swakopmund voor twee weken vrijwilligerswerk. En hoewel de laatste week niet helemaal de week is zoals je die zou willen zo vlak voor je vakantie, zit ik nu toch eigenlijk best relaxed in het vliegtuig naar Frankfurt. Op weg naar het grote avontuur. Want dat is het zeker. Waar ik met mijn gedachten was toen ik deze reis ging boeken? Alsof een nieuwe baan al niet uitdagend genoeg is. Waarom zo nodig de grenzen opzoeken terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ben. Maar misschien juist daarom wel.

Maar nu wil je natuurlijk weten wat ik ga doen.

Ik ga deelnemen aan het Desert Elephant Project. Bij dit project staat de conservatie van de woestijnolifant centraal. Niet alleen door de water voorziening van deze dieren te verzorgen, maar ook die van de lokale gemeenschappen die in de omgeving van de kuddes leven veilig te houden voor de olifanten. Het project ligt in het noordwestelijke gedeelte van de Namibische woestijn (Damaraland). Dunbevolkt en verre van toeristisch (de kans dat je een toerist tegenkomt is nihil). Het is daarom een waar toevluchtsoord voor wilde dieren zoals leeuwen, luipaarden, giraffen en, sinds een aantal jaren, wilde olifanten. Bij het Desert Elephant Project verblijf je ‘ in the middle of nowhere’ en ga je echt back to basics: koken boven een kampvuur, slapen onder de sterrenhemel. In het weekend slaap je op het basiskamp, gelegen aan de oevers van de rivier de Ugab. Tijdens de eerste week, de bouwweek, verblijf je in een mobiel kamp, datwordt opgeslagen dichtbij waar je aan het werk bent. Tijdens de tweede week, de patrouilleweek, ga je wildkamperen: dat betekent slapen in de buitenlucht op je matje. Geen douche of toilet.

Ok, vooral dat slapen onder de sterrenhemel heeft mij wel wat stress opgeleverd. Hoe gaat dat in de nacht? En bij mij werkt het heel simpel: als ik weet dat het lastig is om naar de wc te gaan, moet ik vooral. Tip gekregen van mijn lieve zus: melatonine zodat je inslaapt in combinatie met oordoppen. Ongelooflijk hoe snel ik dat in huis had. En van de lieve ouders van mijn vriendin Suzanne een aantal

‘onderweg niet kunnen plassen zakjes’ gekregen (even geen idee hoe dit heten). Daarna mij nog rot lopen zoeken naar mijn bril (ooit eens aangeschaft voor in de auto, mocht ik mijn lenzen kwijt zijn). Want geloof me, ik ben echt heel kippig zonder lenzen. En het schijnt dat we op de grond liggen met de matjes tegen elkaar. En natuurlijk ga ik ontzettend niet-feministisch mijzelf op laten sluiten tussen de mannelijke deelnemers. Dan maar over hun heen stappen zonder lenzen als ik toch moet plassen. Ik zal jullie besparen wat er dan kan gebeuren.

Maar goed, volgens mij ben ik heel goed voorbereid. Met de hulp van een aantal lieve vrienden en familieledenalles bij elkaar verzameld inclusief teken en muggen geïmpregneerde kleding. Denk niet dat ik nog een keer sokken van drie van mijn vriendinnen moet vragen voor mijn verjaardag hahaha, maar voor mij wel heel nuttig.

Naast de grote hartverzakking die ik donderdag kreeg op het werk, is de voorbereiding eigenlijk wel soepel verlopen. Zuslief en ma zaten me wel wat bedenkelijk aan te kijken toen ik hen afgelopen zondag liet zien wat ik allemaal zou meenemen. Maar met een kordate actie van mijn zus driekwart weg gehaald en nu ben ik op pad met 16 kilo bagageTrots op mijzelf.

De hartverzakking: KLM had besloten mijn vlucht aan te passen en mij op maandag te laten arriveren in Namibië ipv zondag. Maar dat zou betekenen dat ik helemaal niet mee kan doen omdat de groep maandag vertrekt. Gelukkig was er een zeer aardige vrouw van de KLM die de vlucht omgeboekt heeft. Gevolg is nu wel dat ik via Frankfurt en Johannesburg naar Walvisbaai vlieg en er iets langer over doe. Maar dat maakt niet uit, ik ben er in elk geval op tijd.

Nu aangekomen in Frankfurt. Drie uurtjes wachten en dan met Lufthansa naar Johannesburg.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Marieke