Onze eerste patrouille dag

Spannend wat deze week ons gaat brengen. In elk geval heb ik weer goed geslapen. Onder de open lucht gaat toch beter dan in de benauwde tent.

Hele toestand om alles weer mee te krijgen. Deze keer met andere begeleiders. Chris en Christine en de opvolger van Chris, Phillip. Verder komt er nog een koppel mee, Raymond en Michelle. Zij hebben hun eigen auto. Michelle werkt al 24 jaar met en voor de olifanten in Zuid-Afrika en heeft vorige week nog een prijs ontvangen voor haar NGO en het goede werk wat ze doet. Ze zijn geen stel, alleen goed bevriend.

We gaan in totaal 450 km rijden op zoek naar olifanten en andere dieren. Om ze te bestuderen en te kijken hoe het met ze gaat.

Al na ongeveer een uurtje rijden komen we de eerste olifanten van de Mama Africa groep tegen. Mama Africa was de moeder waar deze groep zich bij aangesloten heeft. Zelf is zij al overleden. We klimmen op een rots en zitten een uur lang naar olifanten in de vrije natuur te kijken. Fantastisch. Weer terug in de auto loopt er in alle rust een olifant voorbij. En verder op weer een paar. Zo dicht bij. Heel onwerkelijk. We moeten muisstil zijn, want we willen de olifanten niet laten schrikken. Zoals Chris zegt, op de rots zijn we echt veilig. De auto is schijnveiligheid. Maar goedwe gaan ook niet uitstappen en naast de olifanten staan. Heel stil blijven zitten is de beste oplossing.

Na de lunch gaan we weer terug naar dezelfde plek en uiteindelijk hebben we 21 van de 23 olifanten uit deze groep gezien. Een zeer geslaagde eerste dag. Helaas nog maar 70 km in rondjes geredenwaardoor we nu nog bijna twee uur moeten rijden naar onze eerste plek om te slapen.

Wat een plek. Uitkijkend over Namibië. Met een zonsondergang waar je stil van wordt. Gezamenlijk bij het kampvuur rijst met saus gegeten, de zonsondergang gezien en rond 21 uur bedtijd. Zo’n dag in een open truck gaat je niet in de koude kleren zitten.

Allemaal op een matje op de grond tussen de twee auto’s in. Phillip aan de andere kant van de auto. Hetzelfde geldt voor Chris en Christine. Er zijn enkele hyena’s gesignaleerd, maar ver weg. Komen ze wel dichtbij, dan komen ze altijd van de zijkanten en daar liggen onze begeleiders.

Als we naar de wc moeten vannacht dan moeten we dicht bij het kamp blijven. En grote boodschap: schop mee met wc papier en lucifers. Want we laten geen toiletpapier achter in de vrije natuur. Dit wordt namelijk niet afgebroken omdat er bijna geen regen valt.

Allemaal zijn we toch wel redelijk opgewonden. Het is nog meer back to basic. Met nu alleen twee auto’s met inhoud die ervoor moeten zorgen dat we deze dagen in de wildernis kunnen overleven. Vandaag zijn we nog wel boeren tegengekomen, maar vanaf morgen zullen we dagen rondrijden zonder een auto of persoon te zien. Dus kraantje van de watertank niet open laten staan, want dan hebben we echt een serieus probleem.

Een dagje heerlijk relaxen

Zo zeg, eindelijk weer goed geslapen. In zo’n boomhut, wat hoger van de grond, ligt toch wel veel fijner. En omdat het zo beschut ligt, weinig wind.

Helaas heb ik vandaag corvee. Ontbijt maken met eieren en spek boven het kampvuur voor 20 man. Want het is zondag. Pittig, helemaal nu ik nog echt wakker moet worden.

Rond 8 uur vertrek naar Uis, een stadje ergens in de woestijn. En opeens ga je van de onverharde wegen naar de verharde wegen. Met elektriciteit en een echte supermarkt. We gaan vier uur relaxen bij een resort met zwembad, douches en wifi. Maar het beste van alles: een latte. Oh wat een genot om het koffiezet apparaat de bonen te horen vermalen. Het duurt even, maar dan heb je ook wat.

In de tussentijd pa/ma gebeld, zuslief en manlief, verhalen geupload en telefoon opgeladen. Hamburger gegeten en een koud drankje gekocht. Met afsluitend een douche. Heerlijk.

Helemaal opgefrist weer terug naar het basiskamp. Uiteraard nog even langs de liquer store. Zodra we daar stoppen, komen er allemaal kinderen die snacks willen hebben. Pascale en Süsu (of Mama Africa zoals ze lieftallig door Andrea genoemd wordt) helemaal voorbereid en ze gaan helemaal los met alle snacks die ze in hun tas hebben zitten.

Vlak bij het basiskamp staan een aantal vrouwen souveniers te verkopen. Even gestopt, paar foto’s gemaakt, paar dingen gekocht en ontzettend afgezet. Maar goed, ben er zelf bij en de dames waren zeer blij met hun buit. Het is ze gegund, je zal er maar staan in die hitte de hele dag.

En daar hangt onze was aan de waslijn te drogen. In de ochtend hebben we alles ingeleverd bij een dame van het kamp. Alles heeft ze met de hand gewassen. Het ruikt superschoon en de vlekken zijn weg. Ongelooflijk.

Omdat ik nog steeds corvee heb wordt het rond half 6 tijd om met het eten te beginnen. Iedere keer onderbroken door een olifant die ons komt bezoeken. We eten macaroni met kaas en een salade. En tot mijn schrik gaan we bbq’en. Twee volle bakken met vlees. Omdat Lis en Priti vegetarisch zijnwillen zij geen vlees braden. Ik heb er twee gedaan en toen gegild wie het van mij wil overnemen. Gelukkig staat Andreas op. Als Duitse dame is het haar hobby. Helemaal mooi en ze doet het erg goed. Heb er zelf uiteraard keurig naast gestaan om iedere keer een stuk vlees op de grill te gooien.

In de avond uitleg over de patrouille week.En zijn 23 olifanten in de buurt van de Ugab rivier en 34 in een ander gebied. We gaan ze proberen te zoeken. EHRA brengt de bewegingen in kaart van de olifanten en speurt ze op tijdens de patrouille weken. Ook om te kijken hoe het met ze gaat. Het doel is om de olifanten in de conservatie gebieden te laten samenleven met de inwoners. Conservatie gaat eigenlijk om de inwoners. Help je de inwoners om te gaan met de olifanten, dan help je de olifanten ook. We gaan vier dagen rondrijden op zoek naar de olifanten. In de tussentijd brengen we ook de dieren in kaart waar op gejaagd kan worden. Dus niet de ezels, geiten, koeien, honden en apen. In totaal 450 km. Heel benieuwd.

Terug naar het basiskamp

Oef, wat een nacht. Het was koud en winderig. Veel liggen draaien. Ongelooflijk hoe goed ik overal slaap, maar hier val ik gewoon niet in slaap. Ben ook niet echt moe. Uiteraard wel fysiek, maar nog niet moe genoeg om gelijk te slapen. Dat wordt nog wat volgende week.

Maar eerst nog een paar uurtjes bouwen. Tenslotte moeten we wel ons doel halen, de halve muur. Maar omdat er over twee weken nog een groep is van maar vier vrijwilligers, wil Andrea zoveel mogelijk af hebben.

Rond 11 uur is het cement op, alles schoongemaakt en is het tijd voor koffie. Opruimen en het terrein ontvluchten zodat je niet uitgekozen wordt voor het schoonmaken van de toilet. Inmers we hebben de hele week in een buis in de grond onze behoefte gedaan. En de buis moet nog wel mee. Beetje Dethol en klaar.

Ik ben zo handig om druk te zijn met het opruimen van de tent van Markus. Gelukkig is Markus er zelf bij, want de ene naar de andere schorpioenkomt onder zijn tent voorbij. Zelfs eentje met kleine baby schorpioenen op haar rug. Te erg.

Via de liquer shop terug naar het basiskamp. Met een heerlijk koud biertje. Valt totaal verkeerd, maar wat een genot. Alles uitgepakt, lunch en vervolgens het hoogtepunt van de hele week: de koude douche in de vrije natuur. Heerlijk om je weer iets schoner te voelen en schone spullen aan te hebben. Mijn haar voelt als stro, allerlei uitslag en mijnlippen zijn schraal. Maar het was de moeite waard. Het basiskamp voelt echt luxe na deze week.

De middag een beetje bijkomen en wachten tot de olifanten komen. Want ze zijn gesignaleerd in de buurt van het basiskamp. Volgens een van de rangers komen ze rond zonsondergang naarde waterbron. Hoe gaaf zou dat zijn.

En ja hoor, daar zijn ze. In totaal 18 stuks. Groot en klein. Ze lopen richting het kamp omdat bij de ingang een waterbak staat. Hoe imposant als je er bij stil staat dat je op nog geen 5 meter afstand van deze olifanten staat. Iedereen moet muisstil zijn, want als ze schrikken kunnen ze gevaarlijk worden.

In de tussentijd krijgen we te horen dat er een suprise party georganiseerd wordt voor Chris en zijn vriendin Christine. Chris is 8 jaar lang werkzaam geweest als leidinggevende en zijn vriendin heeft hij ontmoet toen ze vrijwilliger was in 2014. Ze hebben besloten om EHRA te verlaten en te gaan rondreizen. Beiden gaan ze mee met de patrouilleweek en dan nemen ze afscheid.

Veel mensen uit de omgeving komen binnen lopen. Tentjes worden opgezet. Het is wel even inkomen, omdat je net een week alleen met je eigen groepje bent geweest. En opeens zijn er heel veel anderen die een soort van inbreuk maken op het groepsproces. Ze eten ook mee en laat ik nu net aan de beurt zijn om af te wassen grrrrr.

In de loop van de avond wordt er een slideshow getoond met foto’s van Chris en Christine. Afscheidsspeeches en tranen. Aan de ene kant voelen we ons een beetje indringers, maar zonder vrijwilligers was er ook geen EHRA. Zonder vrijwilligers geen muren rondom watervoorzieningen en geen waterputten voor de olifanten. Wat uiteindelijk weer funest is voor de olifanten.Dus wij vertegenwoordigen al die honderden vrijwilligers die Chris en Christine begeleid hebben.

Rond middennacht toch maar naar bed gegaan. De olifanten laten af en toe wat van zich horen. De gezelligheid klinkt nog lang door. Lang leve de oordopjes.

De laatste volle dag bij onze muur

Oef, wat een nacht. Goed idee, beetje wind door de tent heen. Maar dan moet je dus niet midden in de tent liggen. Wat een koude wind. En mijn verkoudheid is nog steeds niet over. Kan bijna niet ademen. Dit wordt het niet op deze manier. Na lang wikken en wegen tijd om mijn bednaar een hoek te verschuiven. Zodat ik wat minder in de wind lig.Lijkt te lukken.

Mijn groepsgenoten moeten af en toe wel om mij lachen. Iedere nacht ben ik blijkbaar druk in de weer met iets wat mij niet zint. En omdat het allemaal in het donker gebeurt, is het voor hen iedere nacht weer een verrassing. En vannacht was ik dus druk op zoek naar de sjaal/col van mijn zus vanwege de kou. Maar kon hem natuurlijk niet vinden. Gevolgd door de verhuizing van mijn bed. De avond ervoor zoeken naar de oordopjes die ik natuurlijk niet kon vinden. De avond daarvoor ging ik opeens het matje van mijn zus opblazen omdat deze een beetje leeggelopen was tijdensde nacht. Maar goed, de anderen snurken dus je hoort ze niet klagen.

En weer dezelfde routine. Alleen nu met een gat in mijn nieuwe bamboe shirt. Alles voor het goede doel. Oh shit, voorkant van mijn mooie bergschoenen laten los. Andreaweet het mooi te verwoorden: niet gemaakt voor temperaturen van 45 graden in combinatie met zand, water en cement.

De muur schiet al lekker op. Het is hard werken, maar wel dankbaar werk. En Andrea en Markus werken zelf ook hard mee, omdat het belangrijk is voor de olifanten.

Tijdens de lunch vraagt Daniel of hij vanavond op de grond buiten kan slapen. Het antwoord is nee. Wantook gisteren heeft Andrea veel schorpioenen gevonden. Hmmm niet heel erg blij mee.

In de tussentijd is het siësta. Iedereen ligt weer overal. Zelf zit ik in de schaduw onder een boom dit verhaal te schrijven. Genietend van de stilte om mij heen. En het mooie uitzicht. De kleuren hier zijn zeer bijzonder. Beetje oranje/geel zand. En zeer felle groene blaadjes aan de bomen die steeds groener worden en die na iedere druppen regen in aantallen lijken te verdubbelen. Prachtig. Nog geen andere dieren gezien dan de geiten, ezels, koeien, vogeltjes en honden. Allemaal net zo afhankelijk van de zelfde waterbron als de inwoners hier. Mooi om te zien hoe een ieder de waterbron deelt. Daarom was Andrea ook zo in paniek toen de waterbuis kapot ging. De waterleidingis hier echt een levensader.

Half 4, tijd om weer verder te gaan. Gelukkig is het gaan waaienwat het werk iets makkelijker maakt.

Half 7, eten is klaar. Kip met rijst en groenten. Laatste avond op locatie. Liedjes gezongen, verhalen verteld over onze jeugdjaren. Restjes opdrinken en genieten van de prachtige sterren toen de maan eenmaal verdwenen was.

Rond 23 uur tijd om naarbed te gaan. Beetje meer fatsoenlijke tijd. Slapen zou nu toch moeten lukken met een biertje en wat whisky in de maag.....

De muur schiet al op

Oef wat een nacht. Het is een orkest. Vijf van de negen mensen in de tent vinden onbewust dat ze moeten deelnemen aan een snurk concert. Blijkbaar voelden ze zich erg op hun gemak. Kan er gewoon niet van in slaap vallen. En het ik heb nog wel oordopjes gekocht. Maar die beginnen nu echt oud beginnen te worden en dat is erg irritant. Datzelfde geldt voor mijn lipbalsem. Zucht. Dacht dat ik de oordopjes niet nodig zou hebben, omdat de nacht in het basiskamp zo rustig verlopen was. Maar goed, uiteindelijk wordt het dan vanzelf weer ochtend.

Deze dag is het mijn beurt om ontbijt, lunch en avondeten te verzorgen. Samen met de twee Engelse dames Priti en Lis. Goed team, gaat gestaag, maar afwassen midden in de zon is toch wel pittig. Ik word al handig in het aanleggen van een kampvuur.

Vandaag is de dag heel simpel. Verder bouwen aan de muur. Zand halen, stenen zoeken, cement maken en de muur metselen. Alleen het is weer belachelijk heet. Daarom beginnen we om 16 uur ipv 15 uur voor het tweede deel van de dag.

Wat is het weer hier wisselend. Vanochtend heerlijk koel, maar rond 12 uur niet meer vol te houden. Rond de 45 graden en windstil. Rond 16 uur begint het lekker te waaien en koelt het goed af. En in de avond mijn joggingbroek aan in bed. Brrrrrrrr.

In de tussentijd proppen we drie hele kippen in een pan met wortelen en pompoen. Na drie uur pruttelen is de kip niet meer heel. Samen met aardappelpuree van verse aardappelen hebben we weer een heerlijke maaltijd. En dat op een kampvuur.

In alle rustmomenten op de dag hebben we veel gesprekken over de olifanten, over Namibië, over de natuur en hoe mensen omgaan met de natuur. Er zitten drie vegetarische dames in de groep en een veganist. Allemaal vanuit een principe voor de dieren. Gelukkig niet belerend waardoor de gesprekken boeiend zijn. Daarnaast weet Markus heel erg veel over het land en de olifanten. Omdat de verkiezingen bezig zijn, worden wij hierin helemaal meegenomen door hem. Interessant.

Bijna avond en we gaan ons weer voorbereiden op de nacht. De tentdoeken worden weer omhoog gedaan, maar nu voor de helft. Gaat niet meer regenen. De beide mannen kunnen echt het weer fantastisch voorspellen.

In elk geval frisse lucht en beschermd tegen de schorpioenen. Zij kunnen niet omhoog klimmen. Vraag me alleen wel af hoe we dit volgende week gaan doen, wanneer we echt op de grond slapen zonder tent. Maar volgens Markus ligt het gebied hoger en gaan we meer richting de zee. Waardoor het kouder is. Minder schorpioenen dus. We gaan het zien.

Negen uur, iedereen gaat naar bed. Nog niet moe, maar goed. Blijf ook niet alleen bij het kampvuur zitten. Hopelijk slaap ik vannacht beter. Heb oordoppen gekregen. En daarnaast gaan de mensen zich verspreiden omdat het volgens Markus en Andreaniet gaat regenen. Daniel op het dak van de keuken, Lia in de aanhangwagen, Lis op het dak van de Range Rover, Priti in het busje met de deur open en Theresa in een muskietententje. Maar ik blijf lekker vertrouwd tussen de overige dames inliggen. Heb er alle vertrouwen in dat deze nacht een goede nacht gaat worden.

Op weg naar het bouwen van een muur

Wat een nacht, wat een nacht. Zit al twee uur te wachten om in slaap te vallen. Niet eens door mijn angst voor de beesten. Dat kan ik wel uitschakelen. Maar ben gewoon niet moe. We zijn gaan slapen om 21 uur. Volgende ochtend om 6 uur op, is 9 uur slapen. Echt te veel van het goede. Maar goed, uiteindelijk met een melatonine tablet toch in slaap gevallen.

En dan word je wakker alsof je naar een theater zit te kijken. Mensen van de ochtendploeg zijn druk bezig om ontbijt te maken. Voor je neus.

Andrea moet toegeven dat er toch wel een hele hoop schorpioenen waren geweest vannacht. Vanavond maar een constructie bedenken om ons iets beter te beschermen. De beten zijn niet dodelijk, maar je krijgt wel vergif binnen. Dus er moet wel actie ondernomen worden. En uiteraard rekenen we weer volledig op de heren.

Rond half 8 aan het werk. Fundering afronden met cement, nog een keer zand halen en veel grote stenen. In een lekker temperatuurtje met veel wind.

10 uur koffie met een koekje en een appel (ja,ja er wordt goed voor ons gezorgd), weer grote stenen halen en op naar de lunch van 12 uur. Met nu temperaturen rond de 38 graden. Eigenlijk wel prima.

Lunch met de restjes van gisteren. Oeps ma, kip buiten de koelkast. Heb het maar niet gegeten. Maar anderen hebben heerlijk gesmikkeld.

Heerlijk zo’n siësta van drie uur. De meesten zitten te slapen, maar zelf geen zin in. Word ik alleen maar nog duffer wakker van.Beetje kleuren met uitzicht op de woestijn is beter.

Oef wat is het pittig om in deze warmte een muur te moeten bouwen. Cement maken, stenen sjouwen. Maar de muur vordert al. We zullen de muur deze zeker niet af krijgen, maar het doel is om halverwege te komen.

Tijdens het stenen sjouwen vindt Mélodie, een van mijnFranse reisgenoten, een steen die heel erg op Afrika lijkt. Snel foto gemaakt. Deze steen gaat mee naar het basiskamp.

Trouwens, cement in je haar is niet prettig. Hoe heerlijk is het dan om je te wassen aan het einde van de dag. Hoe: je hoofd in een emmer die we gebruiken voor het maken van het cement. En als er eenschaap over de dam is ......... En we verspillen geen water. Het gebruikte water wordt weer gebruikt om de kruiwagens schoon te maken. Goed geregeld.

Omdat het weer gaat regenen, ja, ja en de schorpioenen enen weer verwacht worden (ieks), hebben we de tent omgebouwd tot een fort. Doeken opgehangen aan de zijkanten en vervolgens de onderkant vastzetten met een hoop zand. Zodat eventuele schorpioenen eronder kruipen in plaats van er over heen. Belachelijk heet in de tent, maar beter dan de schorpioenen.

Om het een beetje goed te maken, rijdt Markus met een aantal van ons naar een kleine locale supermarkt voor wat koude dranken. Hij moet namelijk ook stemmen voor een nieuwe president daar in de buurt. Een koude cola, kan niet wachten. Maar helaas, de supermarkt is helemaal leeg grrrrr.

Het eten staat al drie uur te pruttelen op het kampvuur. Steenbok met rijst. Eerst even de bui laten uitrazen en dan opscheppen. Ondertussen is het al donker door onze stunt met de tent. Eten is prima, behalve dat iemand een deksel in het zand heeft laten vallen en deze er weer opgezet heeft. Vlees met zand, toepasselijk voor de omgeving maar jammer van het eten.

Nog wat gebabbeld bij het kampvuur en gelukkig weinig schorpioenen ondanks de regen. Andrea vindt het nog wel leuk om een baby schorpioen te laten zien,hmmmm. Met het blauwe licht kun je ze zien lopen.

Nu 21.30 uur. Tijd voor de nacht.

Op naar de bouwweek

Wat is het stil. Er wordt niet eens gesnurkt. Wat zeer prettig is als je zo dicht bij elkaar slaapt. Oeps, ik moet naar de wc: niet nadenken, gewoon slapen. Je hoeft niet naar de wc!Het lijkt te werken, want het is opeens 6 uur.

Keukendienst is al bezig. Toast, grote pan havermout, fluitketel, allemaal op het vuur. Hoe heerlijk smaakt mijn kopje Nescafé van huis. Was namelijk gewaarschuwd voor de instant koffie.

Om 8 uur alles ingepakt en op naar het bouwproject. Na een uurtje rijden komen we aan in Omungambubij een klein huisje waar een aantal mensen op ons zitten te wachten. We gaan een muur bouwen om hun watervoorziening heen om deze te beschermen tegen de olifanten. Het water in de tank komt via een leiding uit een ondergrondse bron. Een watervoorziening die neergezet is door de overheidmaar onderhouden moet worden door de 10 gezinnen die gebruik maken van deze bron. En als een olifant dit vernietigt, hebben ze geen water meer omdat ze geen geld hebben om het te repareren. Met als gevolg dat de bevolking boos wordt op de olifant. En de overheid dan iets moet doen, zoals de olifant afmaken.

Er is nog nietsdus het wordt hard werken om de fundering te maken.

Maar eerst het basiskamp opzetten. Er wordt een tentje neergezet waar we ons in kunnen omkleden. Een tentzeil waarop we slapen met een tentdoek ter bescherming tegen de zon en eventuele regen. De WC wordt opgezet. Er wordt een een gat in de grond gemaakt. Daarin wordt een buis gezet met daar bovenop een wc bril. Net echt. Je ziet wel alles liggen, maar gewoon niet kijken. Tentje er om heen voor de privacy. De schop omhoog is bezet. En ik moet eerlijk toegeven dat het best wat heeft om daar in alle rust je grote boodschap achter te laten. Vraag me alleen wel serieus af hoe het ruikt na een week... Een zak op pootjes ernaast met Dethol voor de hygiëne.

Tenslotte de bagagewagen als keuken naast het kampvuur. Een gat in de grond even verderop voor het organische afval. En een gat voor het kampvuur. Stoeltjes en tafel onder de boom en we zijn er helemaal klaar voor. Fantastisch.

Geen tijd voor rust. We krijgen een aantal schoppen en op naar een fundering. Het is echter wel handig om te weten waar de waterleiding is, want opeens spuit er water uit de grond. Iemand van ons heeft de leiding geraakt. Oeps paniek, hoop water spuit weg. Doodzonde. Hier leer je echt beseffen hoe belangrijk water is. Maar gelukkig met een hoop amateuristisch bush bush werk zijn we in staat het lekte stoppen en de leiding te maken. Gelukkig.

Zo druk geweest met alles dat we eerst maar eens gaan lunchen. In de tussentijd komen er van die schattige geitjes aanhollen met hun flapperende oortjes. Op zoek naar water.

Opeens verschijnt er een boer. Of we kunnen helpen met zijn twee koeien. Ze komen niet meer overeind. Na een flinke dosis energie via een spuit (denk iets van insuline), met man en macht de beesten weer op hun poten gekregen. Kunnen ze weer wat eten en drinken. Zo verschrikkelijk mager. Je vraagt je af wat ze er nog mee doen, maar het levert melk en het hoort bij het boer zijn. Je bent geen boer zonder koeien.

Ondertussen drinken wij ons ook helemaal rot. Heerlijk die bouillon die ik meegenomen heb van huis.

Drie uur later. We willen beginnen maar het is echt te heet. Opeens staat er een groep mensen uit Namibië voor onze neus. Iedereen ruw verstoord uit zijn/haar siësta. Het is een groep die op dit moment verblijft in het basiskamp van EHRA. Voor een driedaagse cursus over olifanten. Veel inwoners zijn bang voor de olifanten omdat ze deze niet begrijpen. Door cursussen te geven wil de organisatie de olifanten een kans geven. Daarom bouwen we ook muren om waterputten. Zodat olifanten hier weg blijven en de inwoners niet boos worden. Worden inwoners boos op de olifanten, dan moet de overheid ingrijpen. Verder bouwt EHRA ook waterputten voor de olifanten.

Na een kennismaking wil de leider van EHRA dat wij onze beroepen vertellen. Zodat de cursisten horen dat we niet natuurfreaks zijn, maar gewoon mensen met een voorliefde voor de natuur. En dat iedereen kan helpen. By the way, EHRA staat voor Elephant Human Relations Aid.

Om 4 uur dan toch eindelijk weer begonnen. Nog steeds 45 graden. Wat snak ik naar een koud drankje. Alles is warm tot heet. Ook het water wat uit de watertank komt. We gaan verder met het graven van de fundering en daarna stenen zoeken en in de fundering gooien. Tot slot zand scheppen. Oef, ik ben kapot. Mooi om te zien hoe we alle materialen uit de natuur halen. Alleen cement is gekocht om de specie te maken.En hoe we met alleen een schop en kruiwagen heel ver komen.

Nu is het half 7. Eten wordt gekookt. Net mijn hoofd in bak water gedaan om mijn haar een beetje schoon te krijgen. (Niet verder over nadenken hoeveel petjes,doekjes en tongetjes van geiten en honden hier al ingegaan zijn). En daarna verder met wat schoonmaakdoekjes.

We eten maispap met kip. Voedzaam en calorierijk eten. En daarna rond het kampvuur. Met af en toe zowaar een druppel water. Snel de tentdoeken aan de tent gemaakt, mocht de regenbui echt losbarsten. Je weet het maar nooit, we staan aan het begin van het regenseizoen. Tent met een kant open, want anders wordt het echt te heet. Maar goed, terug naar het kampvuur, beetje babbelen tot opeens iemand van ons opspringt. Een schorpioen. Het is gauw gedaan met de pret. Overal schorpioenen door het natte weer. Wij allemaal wat beteuterd kijkend naar onze slaapplek. Op de grond. Maar goed, we moeten wat. Dus klaarmaken om naar bed te gaan. Springt onze enige stoere man op - NO REALLY gilt hij uit. Een grote spin loopt over de matrassen. Echt te erg. Door de regen zijn ze wakker geworden. Zo goed en zo kwaad als het gaat de doeken vastgemaakt en aan de open kant tentdoeken op de grond opgerolt. Volgens Markus en Andrea, onze twee begeleiders, kruipen scorpioenen alleen onder dingen. En we willen hen beiden heel graaggeloven. Vervolgens iedereen toch maar gaan slapen. Beetje onrustig. Maar wel pas nadat Andrea met UV licht alle scorpioenen had gevangen en ze ergens weer heeft vrijgelaten.Want er worden geen beesten doodgemaakt. Maak je een beest bewust dood, dan word je verzocht het kamp te verlaten.

Op weg naar de woestijn

Nog nagenietend van mijn laatste warme douche begint mijn ochtend met een ontbijt bij Village Café. Op advies van een van mijn reisgenoten ga ik genieten van de multiculturele samenstelling. Namibië is zeer herkenbaar als vroegere Duitse kolonie en Duits wordt er nog veel gesproken. In combinatie met het Zuid-Afrikaans geeft het land mij een heel huiselijk en welkom gevoel. Nog de laatste appjes naar huis, snel nog de supermarkt in voor wat extra drinken en snacks en om 11 uur de bus in.

Ok, waar is de bus. Busje komt zo. Echt waar. Nog een paar minuten. Twee uur later. Afrikaans kwartiertje. Maar eindelijk op weg naar het basiskamp.

Onderweg is het tijd voor onze eerste plaspauze. Of zoals EHRA het noemt: pinkel pause. Dames naar rechts, Daniel naar links. Ieder zijn eigen heuvel. Fantastisch. Volgende stop bij een benzinestation. En rond half 6 het basiskamp. Wat een prachtige route door de landschappen van Namibië. Eerst de zee, daarna alleen maar zand en later de bergen.

Het kamp ligt aan de rivieroever van de Ugab,op de kaart een rivier, in werkelijkheid 99% van de tijd opgedroogd. Het regent in dit gebied al 7 jaren niet echt meer. Af en toe een druppel, maar dat is het dan ook. We slapen vanavond in dit kamp. In een boomhut met vier platforms. En de heer in het midden. Zijn grote droom komt uit :-). In de ochtend wakker worden met alleen maar vrouwen om hem heen. Er is nog een Francaise bijgekomen, dus we zijn nu met elf. We krijgen een bedroll, een tas met rits met daarin een matje. Met een laken voor over het matje. Onze slaapzak gaat er ook in. De tas met inhoud ritsen we elke ochtend dicht en rollen we op. En zo volgt je bed je elke dag.

Wie weet gaan we morgenochtend een groep olifanten zien dielopend door de droge rivier als we wakker worden. Hoe mooi zou dat zijn, vanuit je slaapplek uitkijkend over de rotsen en de opkomende zon.

In dit basiskamp is een keuken waar we wat water kunnen koken op gas. En het eten is op een kampvuur. Spaghetti Bolognaise met salade. Erg lekker. Het water kan gedronken worden omdat het uit de grond komt.

Er is een toilet voor het plassen met uitzicht op de rotsen en rivier. Een toilet voor de grote boodschap met zaagsel als water met een buis naast de wc waar je je toiletpapier in gooit. En er is een wastafel met spiegel. Eigenlijk heel luxe. Ook een douche maar die willen we niet gebruiken omdat het water zeer schaars is.

Net het rooster gekregen voor de kookdiensten en afwasdiensten. Woensdag mag ik aan de gang met de twee Engelse dames.

Morgenochtend om 6.30 uur op, spullen overpakken voor de bouwweek en om 8 uur op weg. We mogen namelijk maar een klein tasje meenemen, omdat er geen plaats is voor alle grote reiskoffers. De rest laten we achter in het basiskamp.

Uitleg gekregen over de slangen en schorpioenen. Voel je iets kruipen, danniet bewegen. Je bent gewoon een obstakel. Moet je naar de wc en zie je een slang, dan weglopen. Sta je tegenover een olifant, dan niet bewegen. Hmmmmm weet niet of dat mijn eerste reactie is.

Nu half 11. Op naar bed. Heel benieuwd hoe de nacht gaat.